The end

Ik verras mezelf door toch nog een verslag over de laatste weken van mijn reis op te schrijven. Het is nog steeds niet mijn favoriete bezigheid maar ik kreeg het gevoel dat ik ook het laatste deel van mijn reis niet ongeschreven aan me voorbij moet laten gaan. Ook de laatste weken ben ik elke dag weer blij geweest en op door het op te schrijven, kan ik mijn belevenissen even samenvatten en mezelf een gelukkig mens vinden met 1000herinneringen, die alleen van mij zijn. Al die 1000 herinneringen in mijn hoofd, waarvan er geen 1 is die ik had willen missen of waarvan ik had gehoopt dat het anders zou lopen.

Nadat ik drie weken samen met Jasper ben geweest, is het wel een beetje wennen in het begin dat ik weer alleen ben. Ik heb gewoon niet zo de behoefte om sociaal te doen en me tussen andere mensen te mengen. Ik wil gewoon even op mezelf zijn. Mezelf vermaken en m'n eigen gang kunnen gaan. Ik moet gaan bedenken wat ik eigenlijk nog wil, de rest van mijn reis, totdat ik mijn ouders opzoek, in die zes weken tijd. Ik hoef weer rekening met alleen mezelf te houden en kan doen en laten wat ik wil. En in het begin is dat een beetje onwennig, omdat ik naar een tweede stem zoek. Maar al gauw weet ik weer waarom ik deze reis alleen mijn. Omdat ik hou van mijn persoonlije vrijheid en me hieraan vastgrijp. Dat ik kan doen wat ik wil enleuk vind, heerlijk dus, dat ik nog zes weken tegoed heb.

Het noorden van Thailand. Hetzelfde land als de eilanden die ik heb afgereisd maar toch heel anders. Lekker groen en wat meer rust. Want het zuiden van Thailand, kan zo in het straatje; lloret de Mar, Albufera of chersonissos. Het noorden van Thailand stikt van de tempels. Leuk om te zien maar na een paar dagen kijk ik er niet echt meer van op en heb ik totaal niet meer de behoefte om de tempels binnen te stappen. Elke avond vers eten bij de avondmarkt. Inmiddels is mijn reisgenootje gearriveerd en we rijden met de scooter van chang mai naar pai heen en terug. Enkele rit:123km en 733 bochten. Ik zit braaf achterop. Met m'n ogen dicht, 80km per uur en m'n haren in de wind. Het ene moment denk ik, een beetje onverantwoordelijk en dan weer geeft het me een kick. We rijden door de bergen, stoppen om op te warmen bij hotsprings en zien wat andere mooie uitzichtpunten. Verder doen we in het noorden niet veel bijzonders. Ik ontwijk al dat olifant en tijgergebeuren omdat ik niet wil stimuleren dat deze dieren als toeristenattractie worden gebruikt. Ook al wordt er vast 'goed' voor ze gezorgd, in mijn ogen kan het niet de bedoeling zijn daar geld aan te verdienen. We nemen de bus van Bangkok naar Laos, die duurt maarliefst 24 uur en ipv in een bus belanden we in een kleine minivan. Maar hé, ik mag niet klagen, ik krijg de beste plek en zit voorin. Zodra alle visums bij de grens geregeld zijn en we de grens overrijden merk je gelijk een groot verschil, de weg. Het is donker dus ik zie dan wel niet veel maar ik voel het wel. De bus schudt alle kanten op en ik vraag me af of we eigenlijk wel op een echte weg rijden of dat we niet gewoon per ongeluk van de weg zijn geraakt en op één of ander crosspad zijn terechtgekomen. We rijden een hond aan maar er is geen verschil merkbaar wanneer dat gebeurt of wanneer we gewoon door een hobbel rijden die zich om de 30sec aanbiedt. Maar als dit zo'n 7uur duurt ben ik er toch van overtuigd dat we op het goed 'pad' zitten. Zodra we een 'betere' weg zitten val ik toch in slaap. Maar zodra ik m'n ogen open blijk ik niet de enige te zijn. Iedereen ligt knock out, inclusief chaffeur. Maar we staan nog midden op de weg... Ik vraag me af of dit wel de bedoeling is dus ongemakkelijk maak ik wat geluid. De beste man springt op rookt een sigaret en we vervolgen onze weg. Ik slaap natuurlijk de rest van de rit niet meer maar gelukkig is het niet ver meer. We zijn in luang prabang. Laos is minder ontwikkeld dan Thailand maar de natuur is prachtig, veel meer bergen. Het herinnert me aan een stukje Nieuw Zeeland. Het weer is perfect. Het eten bevalt me beter en de mensen zijn ontzettend vriendelijk. Tijdens de busreis hebben we wat andere mensen uit Engeland ontmoet en we gaan de volgende dag naar een waterval. Ik heb er al zoveel gezien maar ik ben getipt en dit moet echt de mooiste ooit zijn. En het is waar, een prachtige helderblauwe waterval die uitloopt in verschillende lagen. Hierin kun je zwemmen en hoe koud het water ook is, dit kan ik niet aan me voorbij laten gaan. De rest vind luang prabang niet zo veel aan terwijl ik het er heerlijk vind. Leuke restaurantjes, barretjes, koffiehuisjes, lekker op de fiets, mooi weer en het ziet er schoon, fris en knus uit. Dus ik laat de rest vertrekken en besluit nog een nachtje en dag te blijven. Ik vermaak me goed en slaap in een guest house met een luxe waterval douche en bad voor mezelf (inclusief warm water), mij hoor je niet klagen. Na drie nachten luang prabang vertrek ik naar een ander plaatsje in Laos. In de bus ontmoet ik weer nieuwe gezellige mensen en ik verbaas me er weer over hoe snel je binnen 24uur close met elkaar kunt worden en werkelijk over alles praat zonder enige schaamte. We gaan tuben op de rivier tussen de bergen. Ontzettend leuk en tussendoor zijn barretjes waar je kunt stoppen voor wat drinken. het is een feest weekend. Ik heb zoveel plezier dat ik baal dat ik deze mensen achterlaat omdat ik de bus naar Cambodia heb geboekt terwijl de rest naar Vietnam gaat. Maar ik heb niet veel weken meer en ik wil naar het strand. En op ochtend van vertrek weet ik dat het ergens ook goed is nu te gaan, voordat het 'te' gezellig wordt.

Mijn volgende bestemming, Cambodja, ik kijk al een paar dagen uit naar zon, zee en strand en dat gaat het worden. Ik heb een eiland in m'n hoofd waar ik heen wil. Het betekend alleen wel een 40uur durende busrit tot aan de hoofdstad om vervolgens vanaf daar een bus te nemen die acht uur duurt naar het zuiden en dan nog een uur met de ferry. Maar ik heb het er voor over. Gek hoe zoveel tijd niks doen zo snel voorbij kan gaan, natuurlijk hebben we stops en is er weer veel gedoe met het overgaan van de grens wat natuurlijk weer wat corrupt gaat, maar ik ben elke minuut comfortabel. Ik ben in m'n sas op een stoel en een beetje rondrijden. En als je zolang met dezelfde mensen in een busje zit en half bij elkaar op schoot zit wordt het toch ook wel weer gezellig. We besluiten een nachtje in de hoofdstad Pnohm Penh te blijven om naar de killing fields te kunnen voor we naar het zuiden vertrekken. We hebben een audio gids tijdens het bezoeken van de killingfields wat ik erg zinvol vind. Zo hoor je het verhaal. Hoe heftig wat daar kortgeleden nog gebeurd is. Ik zal niet in details treden omdat ik gewoonweg niet zou weten waar ik moet beginnen, wat ik moet vertellen en hoe het te vertellen. Alleen dat het ontzettend indrukwekkend is daar rond te lopen. Dus ben je in de buurt, ga zeker heen. Verder ben ik blij dat we maar een halve dag in de hoofdstad zijn. Wat een chaos, bangkok is er niks bij. Blote kinderen die banjeren door de vuilnis, een ontzettend indringende geur in de lucht en alles zit onder het stof. Maar ik vind het leuk om weer in een ander land te zijn, ander eten, andere woorden en het volk is ontzettend vriendelijk. Dit land drukt je met de neus op de feiten hoe ontzettend goed we het in beter ontwikkelde landen hebben. Hoe verwend ik ben en ik wat voor luxe ik thuis leef. En dat 'verwende' gevoel voel ik aangekomen op het echte bounty island en met een biertje in de heldere zee drijf. Vier dagen lang, chillen, zonnen, lezen, eten en drinken, snorkelen, kajakken op een eiland met weinig faciliteiten en maar liefst één lang strand waar leven is. Slapen in een strandhutje maar liefst 10stappen van de zee verwijderd. De hele dag op blote voeten. Het geluid van de zee, bij het in slaap vallen en wakker worden. En achter het strand, bevindt zich de jungle, leuk voor een trekkig naar een ander wit strand waar niks anders is dan.. Wit zand en helder water. Ik wordt getreiterd door een voedselvergiftiging maar toch voel ik me happy, op de plek waar ik ben. Ik verlaat dit onrealistische paradijsje voor een ander onrealistisch paradijs in het binnenland. Onder het motto, bekijk het leven van vele kanten en je moet alles eens proberen. Heb ik me ingeschreven voor een week retreat yoga/meditatie. Zes dagen op een prachtige locatie in de natuur volg ik in een groep een heel dagprogramma dat strart om 7.00 en eindigt om 19.00.
Om 6.30 worden we gewekt door de gong, om 6.50 moeten we richting de yoga zaal en om 7.00 start de morning practice, die twee uur duurt. We beginnen met chanting, doen ademhalingsoefeningen, yoga oefeningen en eindigen de practice met mediteren en vervolgen onze weg in stilte richting het ontbijt. Voor elke maaltijd staan we met z'n allen rondom het buffet staan. We worden bewust gemaakt van het hier en nu en voor elke maaltijd volgt een spreuk. Het eten is veganistisch en sinds weken vind ik elke maaltijd vers en heerlijk. Om 11uur begint de volgende activiteit. Wat we doen verschilt per dag, verschillende vormen van yoga, communicatie houding, ademhalingsoefeningen etc. Dit wordt vervolgt door de luch om 13.00 waarna om 15.00 dan weer de volgende activiteit is. Ook dit verschilt elke dag van yoga, lichaamshoudingen tot aan meditatie technieken, personal practice tot aan dancing meditatie. om 18.00 is de avondpractice. Dit begint met een aantal yoga oefeningen en het laatste half uur mediteren we in het donker. Om 19.00 is het diner en na het diner is er elke avond een activiteit georganiseerd. Spelletjes avond, documentaire avond, film avond, muziek maken bij het vuur, er worden acts opgevoerd, er komt een locale band en er wordt gedanst, meestal ligt iedereen om 22.00 in bed. Tussen door hebben we vrije tijd. In die tijd hang ik bij het zwembad, lees ik boeken, slaap ik in de hangmat, bakken we veganistische brownie of gaan we er op de fiets tussenuit om de natuur in omgeving te verkennen. Echt ontzettend relaxed dus. Voor elk activiteit gaat tien minuten van te voren de gong, we hoeven dus zelf niet bewust te zijn van de tijd. Ik ben blij dat ik hier gekomen ben. Ik geloof dat er geen betere manier is om echt tot rust te komen. Het is lichamelijk niet heel zwaar maar dat ik 8maanden stil heb gezeten, merk ik wel. Ik ben zo stijf als een plank. Het mediteren is nieuw voor mij. Iets wat ik nooit eerder heb gedaan en nooit te behoefte aan heb gehad. Ik kan thuis de tijd voor mezelf nemen en echt nergens aan denken. Daarom gaan het dat in buddha houding 20minuten stil zitten en alleen maar op je ademhaling letten me ook best goed af. M'n voeten begin echt wel te slapen naar tien minuten maar toch lukt het me de volgende tien minuten zo te blijven zitten en het te blokkeren. Ik ben een dromer, dus de gedachten en gevoelens die naar boven komen, laat ik lekker komen. Het hier en in het nu zijn is soms lastig. Is dat niet iets wat we onbewust allemaal doen? Ik bedoel ik zit nu hier, op een prachtige plek, tijdens deze reis, waar ik zo lang naar uit heb gekeken. En ondertussen, nu ik daar ben, denk ik aan de plekken die me fantastisch lijken en waar ik nog heen wil.. Dat gebeurt gewoon..

Anyway, wanneer wij hariharalaya verlaten, verplaatsen we onzelf direct naar de pubstreet. En als zeg ik het zelf we gedragen ons als beesten op ongezond voedsel en drankjes en er wordt veel gedanst. Er was geen betere aflsuiter van deze week. Ik blijf nog een paar dagen in Siem reap en bezoek onder andere de tempels van Ankor wat. Ik ben een beetje tempel moe maar ik heb besloten dat dit mijn laatste toeristiche activiteit wordt voor ik mezelf op het strand en de zee stort. En het is toch echt wel indrukwekkend. Hoe inmens grote bomen zich door de oude tempels heen hebben geworsteld.

Laos en Cambodia, jullie hebben me fantastiche herinneringen gegeven. Terug naar thailand. Voor de laatste keer cross ik de border. Maak ik een lange reis in een minivan en breng ik de laatste uren met mezelf door voor ik m'n ouders ontmoet. Ik zie er echt wel naar uit ze straks te zien maar het betekend voor mij ook, einde reis, einde avontuur, terug naar leven in de realiteit.
Ik ben de afgelopen maanden elke dag geweest op de plek waar ik op dat moment wou zijn. Het enige wat ik met de dag hoefde was het leuk hebben, leuk maken voor mezelf. Wanneer ik soms tegen de ochtend wakker wordt, kruip ik even m'n bed uit om lekker de zonsopkomst aan het strand te zien, gewoon omdat het kan. Dat heerlijke buitenleven. De vrijheid. Helaas komt aan alles een eind. Ik heb mijn droom geleefd en nu wil ik alleen maar meer, ik klink verwend. Maar vandaag kan ik zeggen, see you on the other side, tot gauw.