Indonesië Sumatra

Hallo lieve mensen,

Ik vind het leuk om te horen dat jullie mijn reis volgen door de verhalen te lezen. Het kost me namelijk enige moeite wat op m'n ipad te typen. Ik geniet van de momenten en alles wat ik meemaak maar vindt het lastig jullie door middel van een verhaal en foto's te vertellen wat we hebben gezien, meegemaakt en beleefd.. Niet mijn favoriete bezigheid. Maar goed, om nou niks meer van me te laten horen is ook zo weer wat. Dus, vol moed pak ik m'n ipad er dan toch maar weer bij. Volgens mij had ik beloofd iets over de boottrip te vertellen.. Dat was in één woord, fantastisch. 3 nachten op de boot. Afzien? Het mocht van ons nog wel langer duren. We snorkelen veel, zwemmen boven een grote mantarog van twee meter, het koraal geeft bijna licht, springende vissen om de boot en dolfijnen die voor ons de lucht in springen. We wandelen over de komodo eilanden tussen de buffels, zwijntjes, hertjes en komodoveraan. Het is een droge grond op het eiland en het voelt heel even alsof we op safari zijn. Gelukkig geen attack van een komodo en vervolgen we heelhuids de trip naar een volgend eiland, een bounty eiland. Ik geloof niet dat we ooit zulk helder water hebben gezien. Het is als een zwembad in de zee. Op het eiland tussen de bergen drijven we in een zoutwatermeer. We zien de zonsondergang en drinken biertjes vanaf de punt van het bootje, wat we inmiddeld als ons plekje hebben veroverd. Het eten is verassend goed. Zelfs op de laatste dag krijgen we vers eten en net gevangen vis uit de zee. Weer terug op het vaste land is het even wennen aan een stilstaand zicht en de mensen om ons heen. Wanneer we horen van het bootongeluk van Lombok naar Flores, komt het gevaar wel weer even dichtbij. Zijn wij blij dat wij niet op die boot zaten. Het is dan echt de tijd om afscheid te nemen van Ivo en Mattanja en trekken Vio en ik er weer samen op uit.

Vanaf de boot vertrekken we naar het vliegveld waar we nog dezelfde dag in drie vluchten op onze laatste bestemming Sumatra kunnen komen. Sumatra is een groot eiland en om bij het lake toba te komen zitten we de volgende dag nog eens 8uur in de bus. Onderweg houdt de bus er weer eens mee op wat betekend, wachten tot er een volgende bus komt. We zijn verbaasd over hoe Sumatra weer een ander stuk Indonesië is. Het is minder ontwikkeld en veel boerenleven. De batak cultuur staat centraal en elk huisje bevat twee punten die als symbool staan voor de hoorns van de heilige buffel. Elk dorpje bevat bij de ingang een hollytree omdat er wordt geloofd dat deze de kwade geesten zal verdrijven. Na veel gereis komen we dan eindelijk bij lake toba aan en worden afgezet op een verlaten stuk zonder toeristen en als enige gasten in het hotel.. De volgende ochtend bij licht maar gauw verder trekken. We nemen de boot naar een eilandje en dit is een goede keuze. We zitten in een huisje aan het meer en zijn er wel aan toe om even niks te doen. De eigenaar en zijn vriend nemen ons mee achterop de motor en we toeren rondom het eiland. We zien een batak dans, gaan naar warm waterbronnen (wat voor onze nederlandse lichaamtermosstaat echt te warm was om in te zwemmen) en zien van alles van de batak cultuur. We eten echt traditioneel eten (rendang), drinken palmwijn en genieten van de muzikaliteit van Sumatra. Na een paar dagen trekken we naar Bukit lawang (het noorden), op naar de jungle. We besluiten dat m'n enkel op de proef gesteld moet worden en gaan voor de tweedaagse toer. Dat betekend 1 nacht slapen in de jungle.... Het was tof! We vertrekken in de ochtend en wanneer we nog geen half uur onderweg zijn vallen er bakken met regen naar beneden en is er onweer dichtbij. Een beetje jammer dat het regenseizien dit jaar vroeg begonnen is. Een poncho helpt ons niet droog te blijven en we zijn drijfnat. Het pad is door het regenwater dat vanaf de bergen naar beneden komt bijna een rivier geworden. We schuilen onder een dakje en vervolgen na twee uur regen de toch opnieuw. We hebben geluk, de rest van de tocht is het weer perfect. Het is een hele klim omhoog en omlaag in het vochtige klimaat maar op dag twee zien we dan toch de oerang oetangs. Dat is toch een beetje waar we het voor deden. Zo facinerend hoe wij als mens op de aap lijken. Ze zijn semi wild dus we kunnen heel dichtbij komen. We slapen een nachtje op de grond met een zijltje onder onze kont en boven ons hoofd, niks geen klamboe of bescherming.. Gelukkig zijn we niet midden in de nacht wakker geworden van gekriebel op ons lichaam of vreemde geluiden. Het eten smaakt ook nu weer verassend goed, we drinken water uit de rivier waarin we tevens onzelf wassen. Lekker avontuurlijk. We zijn met een gezellige groep, onze gids is een goede en motiveert ons al zingend door de jungle trekking heen. S avonds spellen we spelletjes en heeft onze gids spannende, saaie en grappige verhalen te vertellen. Vanuit de jungle gaan we terug naar het dorpje via banden over de rivier ( een soort van rustig raften). Met de aanwezigheid van vio en mij is het wachten tot er weer eens iets mis gaat en jahoor.. Van alle banden in het water komen uitgerekend wij vast te zitten op de stenen en loopt de band leeg.. We zijn inmiddels wel wat gewend dus dat wordt inschuiven en bij elkaar op schoot.
Heel huids komen we weer terug in de bewoonde wereld.

Dezelfde middag nog nemen we de taxi want we hebben een hotel in de hoofstad Medan geboekt. We dachten dat we het wel verdiend hadden om onze laatste twee nachten van onze trip samen in luxe af te sluiten. We hebben iets via internet geboekt waarvan wij dachten, dat lijkt wel aardig. Maar je weet natuurlijk nooit waar je terecht komt. Nou internet loog er niet om dit keer. Op onze slippers en nog verwilderd van de trekking door de jungle stapten we uit de taxi. Lachend kijken we elkaar aan, is dit ons hotel? Voor we het weten liggen onze tassen op het rekje en staan al in de lift terwijl wij persoonlijk door een mannetje naar de receptie worden gebracht. We voelen ons een beetje ongepast in de chique omgeving maar wat voelen we ons verwend. Dit hotel bevat vier sterren. Na weken staan we onder een warme douche waarvan je het gevoel krijgt echt schoon te worden. Om twaalf uur ben ik jarig. We drinken een bintang en ik krijg een super lief cadeau waar Violet al maanden mee in haar backpack rondloopt. Ik wordt blij van alle lieve berichten in het boekje die Vio in elkaar heeft geknutseld. Tevreden vallen we na een nacht op de grond in ons kingzise bed in slaap. De volgende ochtend gaat de deurbel, is dat bij ons? Schoonmakers, dit meen je niet hé, we liggen nog in bed dus gauw sluit ik de deur. Vijf minuten later gaat de bel weer, are u kidding me, again? Roomservice. Gebak! Een verassing van Violet. In bed eten we een taartje. We genieten van de luxe die het hotel heeft te bieden en dan is het toch echt tijd voor Violet om te vertrekken richting Nederland en voor mij om alleen verder te gaan. We pakken samen het vliegtuig naar Jakarta waar ik nog twee nachtjes blijf en Vio de volgende ochtend het vliegtuig pakt. Als je zeven weken 24uur bij elkaar bent geweest is het raar om doei te zeggen en te weten dat je elkaar een paar maanden niet ziet. Wat hebben we het leuk gehad samen en wat heb ik Vio hard nodig gehad. Ik weet waar Vio heen gaat maar we weten niet waar ik de komende tijd zal slapen. En dat is nou net wat me zo goed bevalt aan het reizen, wakker worden en niet weten wat de dag je brengt. Zo pakte ik donderdag morgen het vliegtuig met de gedachte naar Signapore te vliegen, over te stappen en een paar uur later in Bangkok te zijn. Blijkt in Signapore m'n vlucht te zijn gecancelled. Loop ik zomaar een halve dag door Signapore met Sander, die voor een paar dagen op vakantie is in Signapore.
Wat een wereld van verschil. Van de chaos in Indonesië naar rust en ordening op de weg. Van afval overal naar geen vuiltje op straat te bekennen. Van hutjes naar hoge gebouwen. Het voelt als een klein New York.

Op m'n laatste dagje in Jakarta merk ik dat wanneer ik alleen over straat loop ik gewend ben geraakt aan het land en het vertrouwd aanvoelt. Hoe ik op dag één angstig aan de kant van de straat stond met de vraag hoe ik levend aan de overkant zou komen, steek ik nu vol moed met m'n hand omhoog gewoon de straat over, ze stoppen maar.

Maar het voelt goed om dit land nu te verlaten. Het is mooi, de cultuur verschillend, de mensen aardig en het eten lekker. Maar twee maanden is genoeg. Je bent tenslotte een toerist dus je bent een wandelende portomonee. Ik ben toe aan een beetje meer westerse cultuur en niet altijd op je hoede te moeten zijn voor je eigen veiligheid. De perfecte timing voor een nieuw avontuur en stap ik over een paar uur in het vliegtuig, op naar Australië!