South East Asia

Voor de laatste keer ga ik proberen iets op papier te krijgen wat op een reisverslag lijkt. Iets wat steeds lastiger wordt. Oké, het was al niet m'n favoriete bezigheid maar de dagen en belevenissen zijn zo langzamer hand 'dagelijkse kost' geworden. Een leefstijl waarin het leven uit een rugzak, de beperkte aantal spullen, het elke keer weer in een ander bed terrechtkomen, niet weten waar je morgen slaapt, dagen en uren achter elkaar onderweg zijn met boot, bus of trein, nieuwe mensen ontmoeten, de verschillende culturen, andere talen, sight seeing, de toerist uitgangen, een plek verkennen, beetje kletsen, beetje eten en drinken, wat zonnestralen meepakken, plannen: waar ga ik hierna heen en wat wil ik zien, onderdeel zijn geworden van de dag en ik ze als 'gewone dagelijke activiteiten beschouw'. Ik kom erachter dat wanneer ik ergens loop, in de natuur of door een straat in een stad, loop ik daar gewoon. Zonder nog echt verwonderd om me heen te kijken, alsof ik schoonheid niet meer als schoonheid zie. Terwijl alle andere toersiten om mij heen minuten naar één punt staren en foto's maken kan ik denken; waar kijken ze toch zo lang na. Vat het niet verkeerd op, ik geniet nog elke dag, van die leefstijl waar ik blij van wordt, het is meer dat ik bedoel, ik kan wel wat vertellen maar ik moet diep terug graven in mijn belevenissen. Want thuis is het ook lastig als iemand je vraagt, wat heb je vorige week dinsdag rond thee tijd gedaan. Of klink ik nou heel verwend? Any way, ik besluit, ik hou het kort dit keer.

Bangkok, de derde keer in een half jaar tijd dat ik op dit vliegveld land. De eerste keer op dit vliegveld was mijn gedachte, wat een vliegveld! Wat een mensen! Waar zijn de bordjes en welke kant moet ik op. Nu loop ik hier rechtstreekt naar de skytrain en weet ik precies waar ik over wil stappen en waar ik heen moet. Ik ben nog minder goed bekend op schiphol. En met de kerstvakantie in aantocht heb ik het idee dat Bangkok nog meer volgeladen is met mensen. Vroeg ik de ochtend vertrok ik vanuit Pahia met de bus naar Auckland waar in het begin van de avond mijn vlucht ging met tussendoor een stop in Tapai (Taiwan). Ik wist dat de vlucht wel een paar uur zou duren maar met dat tijdsverschil op m'n tickets dacht ik ach wat, ik zie wel, ik kom er vanzelf, hoe lang het ook mag duren. Maar 36uur om van A naar B te komen was toch iets langer dan verwacht. En na zo'n vermoeide reis opgepropt in de skytrain te staan, waar ik sinds weken weer het geluid van krijsende kinderen hoorde en in geen twee maanden zoveel mensen bij elkaar te hebben gezien, steeg het tempratuursverschil me toch even naar m'n hoofd.
Een Thaise maaltijd en heel wat uren slaap en ik kan fris beginnen aan mijn thaise avonturen. Een dagje sightseeing en een dagje duiktheorie studeren in Bangkok om vervolgens de nachtbus en boot naar Koh tao te nemen. Koh tao, het snorkel en duikpaleis van Thailand. Ook ik doe hieraan mee en starts een vier daagse duikcursus om mijn open water te halen. Met succes want na vier dagen kan ik zeggen, die is in the pocket. Menig van jullie zullen misschien denken, jij?? Die al bijna in paniek raakt wanneer ze de zeebodem niet voel en jij die altijd zei "nog liever een geest dan een haai te zien", ja ik. En geloof het of niet, m'n instructeur vindt me een natuurtalentje, lekker kalm onder water en zuinig met de zuurstof. En ikzelf, ik voel me als een vis in het water. Geef mij een duikpak met zuurfstof tank op m'n rug en ik voel me vertrouwd en veilig onder water. Wat is het mooi daar, daar in die andere wereld op de diepte van de zeebodem. Zoveel kleuren, vissen en ander leven. Maar nog geen haai gezien, so far. En ik vraag me af of ik er nog van op zou kijken, als ik zo'n klein rifhaaitje tegenkom. Daar aan de oppervlakte lopen meer grote monsters rond. Dit klinkt natuurlijk allemaal leuk maar het zou ik niet geweest zijn als er een kleine maar aan vastzit. Na mijn vierde duik verga ik van de pijn in mijn hoofd/oor. Maar met wat diclofenac uit mijn zusteroverlevingspakket en wat biertjes kom ik de dag aardig door. Maar wanneer ik de volgende dag met een bloed en pus (sorry voor de details) doorlopen kussen, half doof en met een gezwollen kaak wakker wordt, kan ik er ook in Thailand niet onderuit even een dokter te bezoeken. Een gat in m'n middenoor, oepsie. 8pillen op een dag en binnen een week moet het beter zijn. Prima. Maar wat ik niet zo prima vind, deze vriendelijke arts verteld mij twee maanden niet te kunnen duiken of vliegen. Ahhhh! Dat is iets moeilijker te accepteren. Niet duiken! Maar ze zegt me wanneer ik na een maand terug ben, weer even een check te laten doen. Gelukkig is koh tao een fantastisch eiland en zijn er gezellige mensen. Terwijl iedereen in de vroege ochtend zich onder water bevind kan ik uitslapen, ook niet vekeerd denk ik dan maar. In de middag op de scooter het hele eiland rond, beetje op het strand hangen en eten en drinken en ik heb plezier. En elke avond stipt om 18.00 zit ik klaar met een biertje in de bar om de duikvideo van de die dag behaalde paddy open water groep te bekijken. Het valt me allemaal reuze mee weer terug in het chaotische Azie te zijn en ik ben snel geaclimatiseerd. Al moet ik toegeven, Thailand is één en al toerist dat z'n geld verdient met voornamelijk het uitgaansleven. De prijzen zijn de laatste twee jaar erg omhoog gegaan en ik heb het idee dat dit wel eens het nieuwe 'spanje' kan worden. Weinig locals, veel toerist. Er lopen veel ladyboys rond en wanneer ik er één vraag op welke leeftijd het besluit kwam een ladyboy te worden kwam als antwoord: m'n ouders begonnen me medicijnen te geven op mijn zesde levensjaar. Ook al weet ik dat er een cultuursverschil is en dat soort dingen gebeuren, ik denk toch even, bah wat naar. De straten lopen vol met schattige onschuldige thaise meisjes, die zich ondertussen in de nacht in de prostitutie wereld bevinden in de hoop dat er op een dag een Europese man is die blijft en haar een toekomst biedt. En de overheid biedt hier niet aan iedereen de mogelijkheid een dak boven het hoofd te hebben, wil je dit. Met het bedelen op straat komen ze aan eten en drinken. En als je een Jasper naast je hebt lopen, is er niemand die iets tekort komt. Maar het is schoner, moderner en allemaal net iets beter georganiseerd dat Indonesië. Je weet íets beter waar je aan toe ben plan je een tripje. Maar ga wel altijd van een paar uur langer onder weg te zijn uit dan je beloofd wordt. Anyway, na 8dagen verlaat ik koh tao om dezelfde weg terug naar Bangkok weer te ondergaan omdat die lieve Jasper een paar maanden geleden had besloten mij in de kerstvakantie te komen bezoeken. Ik ben blij dat ik deze plek verlaat met het idee dat ik terug kom.

Sta ik voor de vierde keer op het vliegveld in Bangkok, alleen dit keer zonder backpack. Bij de aankomthallen sta ik te wachten op Jasper. Twee dagen verblijven we in Bangkok om vervolgens twee weken door het zuiden te reizen. Even wennen voor mij om weer iemand van 'thuis' in levende lijve te zien en weer een gesprek in het Nederlands te voeren, maar hey, het voelt toch ook wel snel alsof we elkaar vorige week nog gezien hebben. Het is super leuk elkaar weer te zien naar we willen ook wat meer van Thailand zien dan Bangkok. Een reisje naar het zuiden, de eilanden, zon, zee en strand moest het worden. Helaas ontbrak het vaak aan de zon en viel een tripje naar het strand en de zee regelmatig in de regen. Op de eilanden hebben we scootertjes gehuurd, lekker rondgereden. Gesnorkeld. Gewandeld tussen de bamboe en het rainforest op zoek naar caves en watervallen, klimmen naar een uitzichtpunt. We laten in Bangkok een pak en jurk op maat maken, Slapen we in bamboehutjes en boomhutten, hebben we een badkamer in de openlucht en zien we de zon opkomen boven de zee tijdens een douchebuurt. We spelen spelletjes en als de zon schijnt hangen we op het strand of spelen een potje beachbal. We zoeken naar de leukste eet en drinktentjes en trakteren onzelf als het even kan op cocktails. En doordat een Nederlandse maag niet goed bestemd is tegen sommige Thaise keukens brengen we aardig wat uren door in de kamers. Na koh phiphi, koh lanta, khao sok (national park) en koh samui reizen we naar onze laatste bestemming samen, koh tao, op de boot met het eiland in zicht denk ik, hé dit voelt een beetje als thuiskomen. We verblijven in mijn favo accomodatie op het eiland, lekker veilig op dezelfde plek. Ook al is het nog geen maand geleden ik bezoek toch even de dokter, je weet maar nooit, misschien ben ik een wonder kind en genees ik sneller dan gedacht. Na keer op keer m'n oor te bestuderen zegt ze, i don't see the rupture anymore. Een vreugesprong voor ons want een lap aan m'n laars wat het advies is, wij gaan samen naar de onderwaterwereld. Helaas is er tijdens de duiken niet veel te zien omdat het zicht maar zo'n drie meter ver gaat door het slechte weer van de laatste tijd. Maar het was het meer dan waard! En ik vind het heerlijk weer onder water te zijn. Aan al het leuke komt een eind en is het na koh tao weer tijd om terug te keren naar Bangkok wil Jasper zijn vliegtuig halen. Het was fijn om samen kerst en oud en nieuw te vieren en we hebben een bere gezellige tijd gehad. We vinden dat we de fijne tijd in style moeten afsluiten en boeken een luxe hotel voor in Bangkok. Tegen de nacht lekker op het dakterras met een biertje in de jaccuzi, uitzicht over bangkok, niet verkeerd dachten we zo..

Nadat ik Jasper op het vliegtuig terug naar NL heb gezet reis ik met de nachttrein af naar het noorden van Thailand. Helaas achtervolgt ook het slechte weer mij en heb ik de eerste dagen regen. Ik ben nog steeds in het noorden en wacht op een reismaatje uit Koh Tao. Samen reizen we één deze dagen af naar Laos, na Laos vertrek ik naar Cambodja om daar eind januari een retreat cursus yoga/meditatie van een week te volgen. Ik heb besloten om Vietnam over te slaan. Waarschijnlijk mis ik een heleboel mooie dingen maar ik heb de behoefte om de laatste weken van mijn reis lekker te chillen. Niet zoveel meer omderweg te zijn en het mooie weer achterna te gaan. Ik heb zoveel gezien en gedaan, ik ben verzadigd. Wat een tijd, wat een maanden, wat een plezier, wat een mensen, wat een verhalen, wat een inspiratie, time flies. Een fantastische tijd en wat een goed jaar. Één om nooit te vergeten. Over vier weken meet ik mijn ouders en zullen we samen nog een weekje in Thailand doorbrengen om vervolgens samen op het vliegtuig naar NL te stappen. Mijn laatste vlucht, terug naar huis. Als ik denk aan thuis heb ik het idee dat ik daar nog niet eens zolang geleden nog geweest ben. Dat ik tussendoor nog wel een 'thuis' ben geweest. Zo vaak heb ik gedacht, stop de tijd. Laat me hier. Maar nu denk ik, het is goed om weer terug te gaan. Deze reis is één grote onvergetelijke fantastische herinnering. Ik heb geen dag op een andere plek willen zijn dan waar ik was. M'n hoofd zit vol met verhalen dat ik niet zou weten wat te vertellen. Maar ik heb ze wel. En ik realiseer me, het moet bij een tijd blijven, op die manier blijft het een plezier. Dus voor nu geniet ik keihard. En als de dag daar is, heb ik zien om alle lieve mensen van thuis weer te zien.