New Zealand

Hii there. Wat ontzettend leuk dat jullie nog steeds mijn verhaal lezen. En om het een beetje spannend te houden, laat ik er nog al eens wat tijd tussen zitten om wat van me te laten horen. Mijn Nieuw Zeeland avontuur zit er bijna op, ik vertrek namelijk binnen 24uur naar het vliegveld van Auckland. Dit betekend dan ook dat ik binnen 48uur in Azië zal zijn, wat dan weer betekend, de laatste fase van mij trip... Ohh hello, waar is de tijd gebleven? Oké dag één in Indonesie voelt echt wel heel ver weg en lang geleden maar de dagen, uren en minuten, ze gaan sneller dan ik bij kan houden. Ik heb al zoveel gezien en meegemaakt. Ja, gezien, wat heb ik de afgelopen maanden veel verschillend landschap en cultuur gezien van een maar zo'n klein stukje wereld. Ik weet zeker, er is teveel te zien om ooit te kunnen zien. Maar Nieuw Zeeland, wat heb je me een schoonheid laten zien. Ik heb m'n ogen uitgekeken.

Auckland, de hoofdstad, daar landde het vliegtuig die met mij erin vanuit Sydney was vertrokken, veilig op de landingsbaan. Hm koud, grauw en grijs. Wat ben ik blij met de truien en stola die ik eerder uit liefde heb gekregen, dat was mijn eerste gedachte. Ik voel gelijk een andere sfeer in dit land dan dat ik gewend ben van Australië. Een rust. Meer backpackers die op zichzelf zijn en een hele uitrusting aan travel looks hebben (tenten,slaapzakken,wandelstokken,potten en pannen etc). En ik, ik ben onvoorbereid in dit land gekomen. Ik heb de tijd in Australië niet genomen om me te verdiepen in Nieuw Zeeland. De organisatie van het land, het vervoer, de regels, cultuur etc.. Stupid me denk ik.

Ik voel me moe. Ik heb zoveel gezien, gedaan en meegemaakt de laatste maanden, dat is wat ik denk wanneer ik uit mijn Australische roes probeer te ontsnappen. Het weer maakt me koud en zonnige foto's die vanuit Australië via berichten binnendruppelen geven me een beetje een onrustig gevoel. Want hey, het voelt zo dubbel. Het was zo leuk. Elk einde is een nieuw begin. Ik keek uit naar Nieuw Zeeland maar ik heb gewoon even de tijd nodig om te acclimatiseren. Om te realiseren wat ik allemaal heb gezien, gedaan en meegemaakt. Om vervolgens een lach op m'n gezicht te creeëren omdat dat ' ja echt waar, gebeurd is'. Ik heb het gevoel alsof ik zweef dus slaap rust en even een beetje a sociaal gedrag is wat ik nodig heb. Ik wil dan ook snel weg uit Auckland. Auckland is best een leuke stad, het heeft wat oude gebouwen, een mooi park, een haven en het is een beetje knus. Maar veel te ondernemen is er niet, vooral niet aangezien het voornamelijk regent. En ik ben er van overtuigd dat Auckland niet de schoonheid van het land laat zien, het had een stad in Europa kunnen zijn. Dus tijd om het land op internet te verkennen, anderen naar hun verhalen te vragen en plannen te maken.

Drie dagen later pak ik de bus en beland ik een paar uur later in Rotorua. Mijn eerste busreis door nieuw zeeland waarin ik wat van de natuur zie. Jeetje wat is het hier groen, denk ik. Wat ik in Rotorua doe? Wandelen, een dagje spa. Op toer naar Wai - O tapu (een hoogtepuntje). Wat het is? Vulkanische grond met Geisers. Een geiser die actief is en spuit, dat wou ik altijd al eens zien. Lezen, films kijken, lekker koken, heerlijke bestemming. Één klein minpuntje, er heerst een lucht van zwafel. Die is heftig. Overdag, in de nacht, het is maar net hoe de wind waait. Misschien ben ik een beetje getraumatiseerd door mijn Indonesische Ijen avontuur, maar dit is echt geen pretje. Het is niet giftig. Maar met 10 anderen in een slaapkamer midden in de nacht, zonder frisse lucht, gaf me toch echt even het gevoel alsof ik elk moment kon stikken. Na een paar nachten reis ik met de bus weer verder naar mijn volgende bestemming. Jep, je vervoeren in nieuw zeeland is weer prima te doen met de bus, alles ligt toch een beetje dichter bij elkaar dan in Australië. Ik beland in een stadje genaamd
Taupo, ook hier wandel ik weer veel in de natuur, langs het meer, de rivier, watervallen (het water is ijsblauw), honingproeferij, warm mezelf op in natuurlijke hot springs zomaar in the middle of nowhere, hang ik in de hottub in het hostel etc. Ja ik vermaak me goed en begin te wennen aan de kalmte en relaxte omgeving. Het is gek dat ik uren in de natuur wandel zonder maar iemand anders tegen en me toch ontzettend veilig te voelen. Op andere plekken in de wereld had ik allang het gevoel gehad dat er elk moment iemand uit de bosjes tevoorschijn zou komen springen om vreemde fratsen met me uit te halen. Maar hier niet. En zolang je het pad volgt, kom je altijd weer op een veilige plek uit. In Taupo ontmoet ik een jongen uit Washington, met een auto. Ben ik even blij als hij me aanbied mee te rijden in zijn auto naar mijn volgende bestemmingen tot aan Wellington. We hebben zes gezellige dagen waarin we veel doen. We doen de Tongario alphine crossing, mountainbiken, verblijfen in een huiselijk hostel dat een oud treinstation is, zorgen goed voor ons zelf met lekker eten en wijn en zitten veel in de auto. Bijna elk half uur dat ik in de auto zit denk ik wel, wat is het rustig op de weg. Ohja, natuurlijk, er bevinden zich maar 4,5 miljoen inwoners in dit land (dat is evenveel inwoners als in Berlijn). Ik vind het heerlijk om door het land te rijden, lekker warm in de auto, muziekje aan en het landschap van achter een raam te zien. Wanneer hij me zes dagen later bij mijn hostel afzet en ik hem zie wegrijden, bedenk ik mij ineens, ehh hoe heet hij eigenlijk? Ha stupid me! (again). Dan maar gewoon die ene jongen uit Washington. Het is tenslotte de enige die ik heb ontmoet uit Washington. Zodra ik voor de voordeur van mijn hostel in Wellington sta, loop ik recht in de armen van iemand die ik 600km eerder heb ontmoet. Iedereen reist een beetje dezelfde routes dus het blijft niet bij die ene keer dat ik bekende gezichten tegenkom. Vanaf wellington neem ik de ferry naar het zuidereiland. Maar eerst, explore Wellington. Een leuk stadje aan de rand van de oceaan en de bergen, gezellige mensen, weer teveel gezellige café's/barretjes, wordt er elke avond voor me gekookt en een super tof musseum met verschillende exposities. Vooral gezellige dagen in een stad die bij mij past. Een beetje zoals Melbourne maar dan in een 'dorp' variantie.

De ferry naar het zuidereiland is prachtig, ik ben benieuwd naar het verschil tussen het noorder en zuideiland maar ik kom er snel achter. Het noordereiland bestaat vooral uit vulkanische grond en het zuidereiland uit bergen. Het zuidereiland is ruig, de natuur dan. Zo rij je op een slingerweg langs de ruige oceaan in een rainforrest om vervolgens tussen besbosde en besneeuwde bergen te rijden en uit te komen hoog in de bergen wat lijkt op een beetje het wilde westen met uitzicht op ijsblauwe meren. Ijsblauwe meren, ik weet niet of het een bestaand woord is maar ik kon zo gauw even niks anders bedenken. Wat ik er mee wil zeggen is, de kleuren hier, water zo blauw, helder en turquise van de mineralen, gras en planten zo groen dat het bijna niet echt lijkt te zijn en wanneer de zon schijnt veranderen de bergen van donker in lichte kleuren. Mijn eerste bestemming in het zuidereiland is Nelson, heb ik een dag voor vertrek besloten. Wat ik van te voren niet weet en als een totale verassing komt (Ik had me geen betere kunnen wensen). Is dat de zon er bijna altijd schijnt! Dat weer hier is niet te voorspellen, zal wel iets zijn wat met de wind te maken heeft. Vier seisoenen in één dag is hier gewoon, gewoon. Als het regent kun je er bijna vanuit gaan dan vijf minuten later de zon weer schijnt (met uitzondering van een paar dagen met niks anders dan regen). Maar in Nelson is het zonnig en een prachtig strand is dan ook de allerbeste manier om optimaal te genieten van de zonneschijn. Best gek, lig je op het strand, zie je aan overkant sneeuw op de bergtoppen. Lekker confronterend want ik heb ik mijn hoofd, mijn volgende betsemming wordt de Franz Jospeh gletsjer. Dat betekend extra genieten van het moment hier in de zon. Ik wandel zo'n 20km door het Abel Tasman national park en heb nu zo ongeveer 20 verschillende foto's van uitzichtpunten op m'n camera wat een ansichtkaart had kunnen zijn. Om in het national park te komen ga je met 12 man op een bootje. Op de terugweg zien we een groepje dolfijnen en leggen we boot stil. En opeens, dolfijnen, overal, ontelbaar veel, in één grote groep, je weet niet waar je kijken moet! Ze springen om de boot (even ben ik bang dat er elk moment 1 op m'n schoot kan belanden), spelen met zeehonden, spelen in de bubbels en springen achter de boot aan zodra we weer verder varen. Zo vet! Na tien minuten onder de indruk te zijn, denk ik, foto! Ik ben zo enthousiast als een kind. Verder wandel ik door de bergen in het noorden, bak m'n eigen brood en eet elke avond de 'gratis' chocolade pudding met ijs. Aan suikers geen gebrek de laatste weken. Ja, Nelson is een fijne plek, maar time to move on. Een tien uur durende busrit naar de Franz Joseph gletsjer (met een tussenstop at the pancakes rocks) staat me te wachten.

Een wandeling door een rainforrest brengt me bij de gletsjer. Een kleine telleurstellig (hoe prachtig het alsnog ook is), het is grauw, grijs en regenachtig. Geen shiny blauwe gletsjer te zien dus. Ik vind het eigenlijk wel een beetje mysterieus in dit grote grijze landschap waar ik rondloop. Ohja, ik bedenk me ondertussen ook dat ik weer eens op een set van lord of the rings wandel. Ik ben er van overtuigd dat ik wanneer ik terug in NL ben ik toch maar eens aan het kijken van de films moet gaan geloven. Ik heb het gevoel dat ik iets mis aan algemene ontwikkeling door het nog niet hebben gezien van deze films (en volgens mij ben ik zo'n beetje de enige persoon). Maargoed, verder heeft Franz Joseph niet heel veel te bieden dus besluiten we verder te reizen. Klein probleempje, er reizen maar twee maal in de week bussen vanuit franz Joseph (het is nog geen hoogseizoen). Aangezien er maar 1weg is die naar het zuiden leidt is mijn keuze snel gemaakt, hidge hiken (sorry mam!). Mijn tijd is spaarzaam en ik wil meer zien dan de drie straten waaruit Franz Joseph bestaat.

De rest van het zuidereiland verplaats ik mezelf af en toe van locatie naar locatie door te liften. Het geeft zo'n gevoel van vrijheid. Vrijheid, het hoogste goed. Aan de kant van de weg staan met geen doel en maar zien in wat voor avontuur ik gegooid wordt. Ik kom op mooie plekken en ontmoet fantastische mensen die me van alles laten zien en leren. Vakantie gangers, backpacker, locals, verschillende leeftijden, verschillende culturen, new zealand couriers, ik ontmoet ze allemaal onderweg. Ik bedank de mensen die mij meenemen en de mensen bedanken mij voor het gezellige gezeldschap. Ik voel me elke keer een gelukkig mens wanneer ik weer in een auto stap, onderweg me ogen uitkijk terwijl ik verhalen aan hoor en me een rijker mens voel wanneer ik de auto weer uit stap. Het is soms ook echt wel een beetje afzien, het lange lopen (Met m'n backpack om m'n rug, een kleine op m'n buik en m'n koeltas met m'n voedsel in m'n hand) om een geschikte plek te vinden en het weer laat me soms letterlijk in de kou staan. Maar het weegt niet op tegen wat ik er voor terug krijg.

Ik beland in Wanaka, queenstown, lake te Anau, Milford sound, Mount cook en Tekapo. Ik eindig vervolgens weer in queenstown en neem vanaf daar een vlucht terug naar Auckland. Vanaf auckland pak ik de bus naar het noorden van het noordereiland om mijn laatste dagen te chillen the bay of iland (waar ik mij nu dus bevind). En die dagen chillen heb ik ook echt even nodig. Want het zuidereiland was 'mindblowing' !! Het zien van het land en de dingen die ik heb gedaan waren zo excited, zelfs al zat ik de halve dag in de auto, dat het me moe maakte. Ik werdt zo enthousiast en was zo verbaasd dat ik met mezelf aan de haal ging. Lachen, ik kreeg die glimlach niet meer van m'n gezicht. Dat ik me aan het einde van de dag zo gelukkig en vrij voelde, dat die glimlach van vermoeidheid over kon gaan in huilen van geluk. Any ways ik heb het gevoel dat mijn verhaal nu aardig langdradig begint te worden en ik mijn woorden steeds moeilijker op papier krijg besluit ik een opsomming te maken van wat ik in deze plaatsen gezien en gedaan heb. Een boottocht door het fjord (omringd worden op het water tussen bergen), wat zeehonden spotten, bergen beklimmen, wandelen door rainforrest, wandelen en nog meer wandelen, fietsen, uren autorijden op verlaten wegen, stoppen met de auto waar we maar willen om even van het uitzicht te genieten, watervallen bekijken, picknicken her en der, kajakken, marktjes en toeristen winkeltjes afstruinen, stranden bezoeken, om meren rijden, aan lekker eten en drinken geen gebrek, tegen de nacht naar de beste plek rijden met dekens en wijn om te staren de milky way (zoiets is in europa niet te zien), een fantastische paardrijtoer met in volle gallop een vulkaan op, zwemmen met de paarden, sunsets en vooral veel kletsen met gezellige mensen. Tja, dat zijn van die dingen waar mijn leefstijl de laatste tijd een beetje uit bestaat. Geloof me, elk hostel, elk bed, elke keuken, elke bank, alle personen, het voelt snel als thuis.

Oké, nog even wat over het land dan. De steden in Nieuw Zeeland doen me een beetje ouderwets aan. Nou ja, steden is misschien niet helemaal het goede woord. In het noorder eiland heb je Ackland en Wellington wat voor mijn Europese begrippen een stad is en hetzelfde geldt voor Queenstown en Christchurch in het zuidereiland maar de rest. Voor mijn gevoel valt dat toch meer onder de catogorie dorpen. Hoe ik soms 200km rij om vervolgens in een stadje te komen wat welliswaar uit drie straten bestaat, geen supermarkt bevat maar wel een gezellig country style café en een 'tankstation' om zo de volgende 200 km vooruit te komen zonder leven tegen te komen. De huizen lijken een beetje op bungalows. De winkels zien er een beetje vervallen uit. In de supermarkt pakken ze je boodschappen nog in. Het is allemaal een beetje simpel. Vriendelijk en simpel. Een farm country. Een overvloed aan schapen en ik had niet gedacht het ooit te zeggen maar beauty's van koeien in de wei (geen wonder dat ze tasty zijn). De hostels zijn lekker huiselijk. Een grote houten stamtafel waaraan iedereen lekker zit te ontbijten, dineren, spelletjes te doen of gewoon te socialisen. Banken waar een hele familie met 4kinderen nog languit op kan liggen. En als je op regenachtige momenten met een boek of voor een film onder een dekentje op de bank hangt, is er vaak wel een poes of hond die je gezelschap houdt. Het idee dat je nooit een sleutel kwijt kunt raken omdat je de deur niet op slot doet terwijl je hele inboedel op je bed ligt maar je geen seconde zorgen maakt of er iemand is die dat misschien mee neemt.

Waarschijnlijk heb ik, zelfs nu Nieuw Zeeland me zoveel moois heeft laten zien, een aantal highlights gemist. Regelmatig wordt er tijdens een gesprek gezegd: heb je dat niet gezien? Ben je daar niet geweest? Ehh nee. Dat gevoel van 'shit, heb ik wat gemist' komt niet in me naar boven. Ik heb plezier gehad, elke dag, ik heb genoten en misschien wel meer gezien dan sommige mensen ooit zullen zien. Ik ben dik tevreden. Ik heb het gevoel dat wanneer ik nu voor een rek met ansichtkaarten sta, ik kan zeggen, dat zou een foto van mijn camera kunnen zijn. Ik heb me op plekken echt alleen op de wereld en zo klein gevoeld, het idee gehad dat ik op een andere planeet dan die van 'thuis' wandelde, ik heb me een filmster op een set gevoeld, een personage in een sprookje en zo vrij en veilig in de buitenlucht. New Zeeland bracht rust, geen rare fratsen de afgelopen weken. En wat me toch niet tegenvalt (nadat m'n lichaam tekenen van zwakte vertoonde), m'n conditie. Al zeg ik het zelf, dat lopen, fietsen en alle andere activiteiten, ging me toch best goed af. Zoals me vaak gezegt werdt, girl, you walk like you're on a mission.

En nu mijn laatste fase. Back to Asia, to the traffic, nice food, the sun, the beach and more culture.... De zon! Daar heb ik zin in. Ik moet alleen eerst weer even van dit nieuw zeeland eiland af zien te komen dat zich in m'n hoofd heeft geprogrameerd. Ik geloof dat ik de laatste weken bijna geen verkeer heb gehoord, geen scooter heb gezien en bijna niks anders dan vogelgeluiden heb gehoord. En dan stort ik mezelf binnen 48 uur in Bangkok!!